Παρακρατικοί φασιστικοί θύλακες στα «σπλάχνα» της Ελληνικής Δημοκρατίας.

Γράφει ο Χρήστος Παπαδημητρίου

Τα «ανθρωπίδια» το έλασσον η εκκόλαψη του φασισμού το μείζον.

Η «ερωτοτροπούσα» συμπεριφορά μεταξύ πολιτικών φορέων είναι μια πρακτική κοινωνικά αποδεκτή και πολλές φορές και εκλογικά αποτελεσματική. Καταδικαστέα όμως είναι η πολιτική των συγκοινωνούντων δοχείων ανάμεσα σε δημοκρατικά και φασιστικά κόμματα και μηχανισμούς .

Το δεν γνώριζα, δεν ήξερα, δεν κατάλαβα, αφορά πολιτικούς «ελεγχόμενης οξυδέρκειας», και δεν θα το ισχυριζόμουν ποτέ για τους κ.κ Σαμαρά και Βενιζέλο, κατά συνέπεια τεκμαίρεται αβίαστα από το τελευταίο συμβάν της εκκόλαψης των ναζιστών στο γραφείο του πρωθυπουργού ότι πρόκειται για πολιτικούς καιροσκόπους ιδεολογικά αλλοτριωμένους και για την Δημοκρατία επικίνδυνους, καθότι με τις πρακτικές δεν επιδιώκουν μόνο την πολιτική των επιβίωση αλλά αναπτύσσουν τον φασισμό στην Ελλάδα.

Η συγκεκριμένη αναφορά ενδιαφέρεται για την πολιτική συμπεριφορά του προσώπου και όχι για το πολιτικό πρόσωπο, κατά συνέπεια ενδιαφέρεται για τα πολιτικά χαρακτηριστικά του προσώπου που αναμφισβήτητα αποτελούν προωθητικό παράγοντα ομαλής λειτουργίας της Δημοκρατίας, αλλά και ενίοτε αποτελούν ανασταλτικό παράγοντα της παραπέρα εξέλιξής της.

Η ελληνική κοινωνία έχει την ευκαιρία σήμερα να διακρίνει τέτοιες συμπεριφορές, και βεβαίως της δίνεται η μοναδική ευκαιρία να καταδικάσει αλλά και να απομονώσει «πρόσωπα και φασιστοειδή», να προωθήσει η να οπισθοδρομήσει την πολιτική εξέλιξη των πραγμάτων, να ανατάξει η να περιθωριοποιήσει την Δημοκρατία.

Όχι βεβαίως έξω από πολιτικές διαδικασίες, αλλά μέσα σε αυτές, δια των εκλογών, και με την λογική ότι θα πρέπει να θέσει το εκλογικό σώμα στο περιθώριο όχι μόνο αυτούς που το «τραγικό πρόσωπο» του κυβερνητικού εκπροσώπου περιγράφει ως μη γνώστες όσον αφορά το συμβάν του «πάρε δώσε» με τον ναζισμό υπονοώντας προφανώς ότι είναι « πολιτικά ηλίθιοι» και άρα ακατάλληλοι, αλλά και τους ενσυνείδητα γνώστες οπότε είναι επικίνδυνοι να αναπαραχθούν σε μεταλλαγμένα και επικίνδυνα φασιστοειδή.

Οι παρακάτω σκέψεις σκοπό έχουν μόνο τον πολιτικό προβληματισμό, με δεδομένο αγαπητέ αναγνώστη ότι και σε τούτες τις «στερνές ώρες» της ανελέητης ανάγκης για επιβίωση, οι επαγγελματίες της πολιτικής και πρωτίστως υπεύθυνοι του ελληνικού ναυαγίου επιχειρούν την πολιτική των διάσωση αγνοώντας αλαζονικά αλλά και ανιστόρητα την κοινωνική επιταγή για αλλαγή στα πολιτικά ήθη στις νοοτροπίες και τις συμπεριφορές, ως αυτής που αποκαλύφθηκε και επισήμως δηλαδή της πολιτικής επικοινωνίας με τους γονιδιακά η μη προερχόμενους φασίστες.

Ως πολίτης που βιώνω τα προβλήματα που γέννησε μια κατάσταση την οποία δημιούργησαν «επίορκοι και ανίκανοι λειτουργοί», από όλες τις με υψηλές αμοιβές εξουσίες του κράτους δικαίου με τιποτένια χαρακτηριστικά, ,θα περίμενα όπως και ο κάθε Έλληνας επισημάνσεις, αλλά και στάσεις πολιτικές και όχι κομματικές με λογικές και πρακτικές καταδικασμένες και ξεπερασμένες.

Γεγονός εντούτοις που προκαλεί ανησυχία επιπρόσθετη σήμερα για την Δημοκρατία και την Πολιτική γενικότερα δεν είναι τα πρόσωπα τα οποία έχουν καταβολές αντιδημοκρατικές, αλλά τα πολιτικά πρόσωπα τα οποία βρίσκονται στο δημοκρατικό τόξο να ανέχονται να επιτρέπουν αλλά και να αρέσκονται να ερωτοτροπούν με διαδικασίες οι οποίες ακουμπάνε στην ρήση «ο σκοπός αγιάζει τα μέσα».

Το φαινόμενο του Φασισμού είναι εξηγήσιμο Κοινωνιολογικά, γεννιέται και αναπτύσσεται μέσα στην Δημοκρατία και αποτελεί ανάχωμα και ανασταλτικό παράγοντα της περαιτέρω εξέλιξης της.

Αν μείνουμε στην αριθμολογία και στην στείρα πολλές φορές κατευθυνόμενη κουβέντα στα μέσα, και στην επιφανειακή συζήτηση «περί φασισμού γενικά», ελλοχεύει ο κίνδυνος της κοινωνικοποίησης σε αντιδημοκρατικές συμπεριφορές κυρίως των νέων που βιώνουν μια απροσδιόριστα χαώδη κατάσταση χωρίς να ευθύνονται αλλά και στην αιώρηση της υποβολιμαίας άποψης ότι η εμφάνιση του φαινόμενου αποτελεί δήθεν στάση μόνο διαμαρτυρίας των πολιτών .

Η ανεξέλεγκτη πολιτική συμπεριφορά που δημιούργησε, αυτή την προβληματική είναι ίσως η πρώτη φορά στην πολιτική ιστορία της χώρας μας, που οδηγεί αβίαστα στο συμπέρασμα η «πολιτική» να βάλλεται τόσο σφοδρά, και οι «πολιτικοί» να περιχαρακώνονται σε κλειστή επαγγελματική ομάδα με ότι αυτό συνεπάγεται μέσα και έξω από την Ελλάδα-να συμπεριφέρονται δηλ. ως να μην κατανοούν το εφιαλτικό τοπίο που προέκυψε από συγκεκριμένες «πολιτικές» όχι μόνο για την οικονομία αλλά και για τον κοινωνικό ιστό γενικότερα, όπως για παράδειγμα η συμπεριφορά για ακραίες πολιτικές επιλογές.

Ακραίες, αλλά η Δημοκρατία είναι το πολίτευμα που γαλουχεί ενίοτε και τις συνθήκες της εκτροπής της, όταν βέβαια βρίσκονται και υποβοηθούν σε αυτό φυσικοί αυτουργοί, αυτούς δηλαδή που η ιστορία χαρακτηρίζει επίορκους και η κοινωνία ανδρείκελα.

Ποτέ στη νεότερη ιστορία της Ελλάδος η όποια προβληματική δεν συνδυάσθηκε με τέτοιου τύπου πολιτικό αμοραλισμό, ο οποίος με την σειρά του προκάλεσε στην κοινωνία, την άποψη ότι σήμερα οι «πολιτικοί» αποτελούν αναστήματα τα οποία φαίνεται ότι δεν μπορούν να ανταποκριθούν η ακόμη χειρότερα ανταποκρίνονται πλημμελώς στην εκτέλεση των καθηκόντων των, δυστυχώς είναι σκληρό, αυτό όμως με την πρακτική των απέδειξαν, και ομολογείται κυνικά στις μεταξύ των φιλοφρονήσεις.

Θλιβερό το φαινόμενο της ανεπάρκειας των ανθρώπων της πολιτικής , αλλά καταγεγραμμένο πλέον με νούμερα, δεν είναι αυθαίρετο να ισχυριστούμε ότι είναι η γενιά μικρών αναστημάτων οι οποίοι καλούνται να λύσουν μεγάλα προβλήματα τα οποία δημιούργησε η ανικανότητά των και όχι μόνο.

Συμπεριφορές που οδήγησαν τμήμα του εκλογικού σώματος σε επικίνδυνες αλλά «απόλυτα εξηγήσιμες επιλογές» και τις οποίες εντελώς ανιστόρητα ερμηνεύουν και πάλι επιφανειακά και αντιεπιστημονικά κυρίως οι πολιτικοί αλλά και λοιποί τρίτοι στις ατελείωτες και πληρωμένες τηλεοπτικές συζητήσεις.

Η πολιτική άποψη και σκέψη για να προαχθεί πρέπει να υφίσταται πολιτικός χώρος, για να υπάρχει πολιτικός χώρος απαιτείται να τον στηρίζουν πολιτικές οντότητες ήθους και δυναμικής, και με αυτή την δημοκρατική πραγματικότητα ο λαός μας έχει αποδείξει ότι συμφωνεί απολύτως, κατά συνέπεια τον αδικεί αυτή η τελευταία εξέλιξη της σχέσης των συγκοινωνούντων δοχείων φασιστών και δήθεν δημοκρατών.

Τούτο σημαίνει ότι αν δεν επιχειρηθεί η πολιτική επανατοποθέτηση σε σχέση με το ποιο είναι το ζητούμενο ο «πολιτικός» και η επιβίωσή του, ή η «πολιτική», ο πολίτης θα συνεχίσει να συμμετέχει και σε μη δημοκρατικές διαδικασίες, επίσης να μην τον ενδιαφέρει το πολιτικό γίγνεσθαι, η αποχή να μεγαλώνει, η κοινωνία να μπολιάζεται με άκρως αντιδημοκρατικές παραφυάδες, και η Δημοκρατία να τίθεται υπό αμφισβήτηση.

Αυτό σημαίνει ότι η όποια ανάταξη στην οικονομική μας πανωλεθρία αν ταυτόχρονα δεν επιχειρηθεί και η ανάταξη στο πολιτικό υπόβαθρο, όσον αφορά την θεμελιώδη αρχή της πολιτικής ορολογίας ότι η «πολιτική» είναι συνεχής διαδικασία στο θέμα της εξέλιξης της Δημοκρατίας, ενώ ο «πολιτικός» πρόσωπο και οφείλει ως εκ τούτου να την υπηρετεί αλλά και να σέβεται τις αρχές της έχοντας σήμερα ιδιαίτερα υπ όψη του ότι η ασέλγεια επί των αρχών της δημοκρατίας θα τον οδηγεί εκεί που οδηγείται και ο κοινός εγκληματίας.

Το ζητούμενο δεν είναι ο χαφιές η ο προβοκάτορας αλλά αυτός που τον ανέχεται και πολλάκις τον ενθαρρύνει.

Και το τραγικό στο θέμα της ανοχής στο τελευταίο συμβάν είναι από την μια να ανέχεσαι και να λειτουργείς πολλαπλασιαστικά στο φαινόμενο του φασισμού και από την άλλη να υπογράφεις ως καθηγητής του συνταγματικού δικαίου… Ο ορισμός της Αλλοτρίωσης… Άρθρο πρώτο γραμμένο κατά τίτλο και κείμενο .

Καλή Ανάσταση αγαπητέ Αναγνώστη.

Παρακρατικοί φασιστικοί θύλακες στα «σπλάχνα» της Ελληνικής Δημοκρατίας.